IX
|
|
Detur inoffenso vitae tibi tangere metam,
|
1.9.1
|
qui legis hoc nobis non inimicus opus.
|
|
atque utinam pro te possint mea vota valere,
|
|
quae pro me duros non tetigere deos!
|
|
donec eris sospes, multos numerabis amicos:
|
5
|
tempora si fuerint nubila, solus eris.
|
|
aspicis, ut veniant ad candida tecta columbae,
|
|
accipiat nullas sordida turris aves.
|
|
horrea formicae tendunt ad inania numquam:
|
|
nullus ad amissas ibit amicus opes.
|
10
|
utque comes radios per solis euntibus umbra est,
|
|
(cum latet hic pressus nubibus, illa fugit)
|
|
mobile sic sequitur Fortunae lumina vulgus:
|
|
quae simul inducta nube teguntur, abit.
|
|
haec precor ut semper possint tibi falsa videri:
|
15
|
sunt tamen eventu vera fatenda meo.
|
|
dum stetimus, turbae quantum satis esset, habebat
|
|
nota quidem, sed non ambitiosa domus.
|
|
at simul impulsa est, omnes timuere ruinam,
|
|
cautaque communi terga dedere fugae.
|
20
|
saeva neque admiror metuunt si fulmina, quorum
|
|
ignibus adflari proxima quaeque solent.
|
|
sed tamen in duris remanentem rebus amicum
|
|
quamlibet inviso Caesar in hoste probat,
|
|
nec solet irasci—neque enim moderatior alter—
|
25
|
cum quis in adversis, siquid amavit, amat.
|
|
de comite Argolici postquam cognovit Orestae,
|
|
narratur Pyladen ipse probasse Thoas.
|
|
quae fuit Actoridae cum magno semper Achille,
|
|
laudari solita est Hectoris ore fides.
|
30
|
quod pius ad manes Theseus comes iret amico,
|
|
Tartareum dicunt condoluisse deum.
|
|
Euryali Nisique fide tibi, Turne, relata
|
|
credibile est lacrimis immaduisse genas.
|
|
est etiam in miseris pietas, et in hoste probatur.
|
35
|
ei mihi, quam paucos haec mea dicta movent!
|
|
is status, haec rerum nunc est fortuna mearum,
|
|
debeat ut lacrimis nullus adesse modus;
|
|
at mea sunt, proprio quamvis maestissima casu,
|
|
pectora processu facta serena tuo.
|
40
|
hoc ego venturum iam tum, carissime, vidi,
|
|
ferret adhuc istam cum minor aura ratem.
|
|
sive aliquod morum seu vitae labe carentis
|
|
est pretium, nemo pluris emendus erat,
|
|
sive per ingenuas aliquis caput extulit artes,
|
45
|
quaelibet eloquio fit bona causa tuo.
|
|
his ego commotus dixi tibi protinus ipsi
|
|
'scaena manet dotes grandis, amice, tuas.'
|
|
haec mihi non ovium fibrae tonitrusve sinistri,
|
|
linguave servatae pennave dixit avis:
|
50
|
augurium ratio est et coniectura futuri:
|
|
hac divinavi notitiamque tuli.
|
|
quae quoniam vera est, tota tibi mente mihique
|
|
gratulor, ingenium non latuisse tuum.
|
|
at nostrum tenebris utinam latuisset in imis!
|
55
|
expediit studio lumen abesse meo.
|
|
utque tibi prosunt artes, facunde, severae,
|
|
dissimiles illis sic nocuere mihi.
|
|
vita tamen tibi nota mea est, scis artibus illis
|
|
auctoris mores abstinuisse sui;
|
60
|
scis vetus hoc iuveni lusum mihi carmen, et istos,
|
|
ut non laudandos, sic tamen esse iocos.
|
|
ergo ut defendi nullo mea posse colore,
|
|
sic excusari crimina posse puto.
|
|
qua potes, excusa, nec amici desere causam:
|
65
|
qua bene coepisti, sic bene semper eas.
|
|