FABIO MAXIMO
Maxime, qui tanti mensuram nominis inples 1.2.1
  et geminas animi nobilitate genus,
qui nasci ut posses, quamuis cecidere trecenti,
  non omnis Fabios abstulit una dies,
forsitan haec a quo mittatur epistula quaeras, 5
  quisque loquar tecum certior esse uelis.
Ei mihi! quid faciam? Vereor ne nomine lecto
  durus et auersa cetera mente legas!
Videris! Audebo tibi me scripsisse fateri
  < . . . . . . . . . . . . . . > 10
qui, cum me poena dignum grauiore fuisse
  confiteor, possum uix grauiora pati.
Hostibus in mediis interque pericula uersor,
  tamquam cum patria pax sit adempta mihi.
Qui, mortis saeuo geminent ut uulnere causas, 15
  omnia uipereo spicula felle linunt.
His eques instructus perterrita moenia lustrat
  more lupi clausas circumeuntis oues,
at semel intentus neruo leuis arcus equino
  uincula semper habens inresoluta manet; 20
tecta rigent fixis ueluti uelata sagittis
  portaque uix firma submouet arma sera.
Adde loci faciem nec fronde nec arbore tecti
  et quod iners hiemi continuatur hiems.
Hic me pugnantem cum frigore cumque sagittis 25
  cumque meo fato quarta fatigat hiems.
Fine carent lacrimae, nisi cum stupor obstitit illis
  et similis morti pectora torpor habet.
Felicem Nioben, quamuis tot funera uidit,
  quae posuit sensum saxea facta mali! 30
Vos quoque felices, quarum clamantia fratrem
  cortice uelauit populus ora nouo!
Ille ego sum lignum qui non admittar in ullum;
  ille ego sum frustra qui lapis esse uelim.
Ipsa Medusa oculis ueniat licet obuia nostris, 35
  amittet uires ipsa Medusa suas.
Viuimus ut numquam sensu careamus amaro,
  et grauior longa fit mea poena mora.
Sic inconsumptum Tityi semperque renascens
  non perit, ut possit saepe perire, iecur. 40
At, puto, cum requies medicinaque publica curae
  somnus adest, solitis nox uenit orba malis.
Somnia me terrent ueros imitantia casus
  et uigilant sensus in mea damna mei.
Aut ego Sarmaticas uideor uitare sagittas 45
  aut dare captiuas ad fera uincla manus
aut, ubi decipior melioris imagine somni,
  aspicio patriae tecta relicta meae
et modo uobiscum, quos sum ueneratus, amici,
  et modo cum cara coniuge multa loquor. 50
Sic ubi percepta est breuis et non uera uoluptas,
  peior ab admonitu fit status iste boni.
Siue dies igitur caput hoc miserabile cernit,
  siue pruinosi Noctis aguntur equi,
sic mea perpetuis liquefiunt pectora curis, 55
  ignibus admotis ut noua cera solet.
Saepe precor mortem, mortem quoque deprecor idem,
  ne mea Sarmaticum contegat ossa solum.
Cum subit, Augusti quae sit clementia, credo
  mollia naufragiis litora posse dari. 60
Cum uideo quam sint mea fata tenacia, frangor
  spesque leuis magno uicta timore cadit,
nec tamen ulterius quicquam speroue precorue
  quam male mutato posse carere loco.
Aut hoc aut nihil est pro me temptare modeste 65
  gratia quod saluo uestra pudore queat.
Suscipe, Romanae facundia, Maxime, linguae
  difficilis causae mite patrocinium.
Est mala, confiteor, sed te bona fiet agente:
  lenia pro misera fac modo uerba fuga. 70
Nescit enim Caesar, quamuis deus omnia norit,
  ultimus hic qua sit condicione locus.
Magna tenent illud numen molimina rerum,
  haec est caelesti pectore cura minor,
nec uacat in qua sint positi regione Tomitae 75
  quaerere—finitimo uix loca nota Getae—
aut quid Sauromatae faciant, quid Iazyges acres
  cultaque Oresteae Taurica terra deae
quaeque aliae gentes, ubi frigore constitit Hister,
  dura meant celeri terga per amnis equo. 80
Maxima pars hominum nec te, pulcherrima, curat,
  Roma, nec Ausonii militis arma timet.
Dant illis animos arcus plenaeque pharetrae
  quamque libet longis cursibus aptus equus
quodque sitim didicere diu tolerare famemque 85
  quodque sequens nullas hostis habebit aquas.
Ira uiri mitis non me misisset in istam,
  si satis haec illi nota fuisset humus.
Nec me nec quemquam Romanum gaudet ab hoste
  meque minus, uitam cui dabat ipse, capi. 90
Noluit, ut poterat, minimo me perdere nutu:
  nil opus est ullis in mea fata Getis.
Sed neque cur morerer quicquam mihi comperit actum,
  et minus infestus quam fuit esse potest.
Tunc quoque nil fecit, nisi quod facere ipse coegi; 95
  paene etiam merito parcior ira meo est.
Di faciant igitur, quorum iustissimus ipse est,
  alma nihil maius Caesare terra ferat.
Vtque diu sub eo, sic sit sub Caesare terra
  perque manus huius tradita gentis eat. 100
At tu tam placido quam nos quoque sensimus illum
  iudice pro lacrimis ora resolue meis.
Non petito ut bene sit, sed uti male tutius utque
  exilium saeuo distet ab hoste meum,
quamque dedere mihi praesentia numina uitam, 105
  non adimat stricto squalidus ense Getes,
denique, si moriar, subeam pacatius aruum
  ossa nec a Scythica nostra premantur humo
nec male compositos, ut scilicet exule dignum,
  Bistonii cineres ungula pulset equi, 110
et ne, si superest aliquis post funera sensus,
  terreat et manes Sarmatis umbra meos.
Caesaris haec animum poterant audita mouere,
  Maxime, mouissent si tamen ante tuum.
Vox, precor, Augustas pro me tua molliat aures, 115
  auxilio trepidis quae solet esse reis,
adsuetaque tibi doctae dulcedine linguae
  aequandi superis pectora flecte uiri.
Non tibi Theromedon crudusque rogabitur Atreus
  quique suis homines pabula fecit equis, 120
sed piger ad poenas princeps, ad praemia uelox,
  quique dolet, quotiens cogitur, esse ferox,
qui uicit semper, uictis ut parcere posset,
  clausit et aeterna ciuica bella sera,
multa metu poenae, poena qui pauca coercet, 125
  et iacit inuita fulmina rara manu.
Ergo tam placidas orator missus ad aures
  ut propior patriae sit fuga nostra roga.
Ille ego sum qui te colui, quem festa solebat
  inter conuiuas mensa uidere tuos, 130
ille ego qui duxi uestros Hymenaeon ad ignes
  et cecini fausto carmina digna toro,
cuius te solitum memini laudare libellos
  exceptis domino qui nocuere suo,
cui tua nonnumquam miranti scripta legebas, 135
  ille ego de uestra cui data nupta domo est.
Hanc probat et primo dilectam semper ab aeuo
  est inter comites Marcia censa suas
inque suis habuit matertera Caesaris ante;
  quarum iudicio si quam probata, proba est. 140
Ipsa sua melior fama laudantibus istis
  Claudia diuina non eguisset ope.
Nos quoque praeteritos sine labe peregimus annos:
  proxima pars uitae transilienda meae.
Sed de me ut sileam, coniunx mea sarcina uestra est: 145
  non potes hanc salua dissimulare fide.
Confugit haec ad uos, uestras amplectitur aras—
  iure uenit cultos ad sibi quisque deos—
flensque rogat precibus lenito Caesare uestris
  busta sui fiant ut propiora uiri. 150