| ATTICO | |
| Esse salutatum uult te mea littera primum | 2.7.1 |
| a male pacatis, Attice, missa Getis, | |
| proxima subsequitur quid agas audire uoluntas, | |
| et si, quicquid agis, sit tibi cura mei. | |
| Nec dubito quin sit, sed me timor ipse malorum | 5 |
| saepe superuacuos cogit habere metus. | |
| Da ueniam, quaeso, nimioque ignosce timori. | |
| Tranquillas etiam naufragus horret aquas. | |
| Qui semel est laesus fallaci piscis ab hamo | |
| omnibus unca cibis aera subesse putat; | 10 |
| saepe canem longe uisum fugit agna lupumque | |
| credit et ipsa suam nescia uitat opem; | |
| membra reformidant mollem quoque saucia tactum | |
| uanaque sollicitis incitat umbra metum. | |
| Sic ego Fortunae telis confixus iniquis | 15 |
| pectore concipio nil nisi triste meo. | |
| Iam mihi fata liquet coeptos seruantia cursus | |
| per sibi consuetas semper itura uias. | |
| Obseruare deos ne quid mihi cedat amice | |
| uerbaque Fortunae uix puto posse dari. | 20 |
| Est illi curae me perdere, quaeque solebat | |
| esse leuis, constans et bene certa nocet. | |
| Crede mihi, si sum ueri tibi cognitus oris— | |
| nec planis nostris casibus esse puter— | |
| Cinyphiae segetis citius numerabis aristas | 25 |
| altaque quam multis floreat Hybla thymis | |
| et quot aues motis nitantur in aere pennis | |
| quotque natent pisces aequore certus eris | |
| quam tibi nostrorum statuatur summa laborum | |
| quos ego sum terra, quos ego passus aqua. | 30 |
| Nulla Getis toto gens est truculentior orbe, | |
| sed tamen hi nostris ingemuere malis. | |
| Quae tibi si memori coner perscribere uersu, | |
| Ilias est fati longa futura mei. | |
| Non igitur uerear quo te rear esse uerendum, | 35 |
| cuius amor nobis pignora mille dedit, | |
| sed quia res timida est omnis miser et quia longo est | |
| tempore laetitiae ianua clausa meae. | |
| Iam dolor in morem uenit meus, utque caducis | |
| percussu crebro saxa cauantur aquis, | 40 |
| sic ego continuo Fortunae uulneror ictu | |
| uixque habet in nobis iam noua plaga locum. | |
| Nec magis adsiduo uomer tenuatur ab usu | |
| nec magis est curuis Appia trita rotis | |
| pectora quam mea sunt serie caecata malorum, | 45 |
| et nihil inueni quod mihi ferret opem. | |
| Artibus ingenuis quaesita est gloria multis, | |
| infelix perii dotibus ipse meis. | |
| Vita prior uitio caret et sine labe peracta est: | |
| auxilii misero nil tulit illa mihi. | 50 |
| Culpa grauis precibus donatur saepe suorum: | |
| omnis pro nobis gratia muta fuit. | |
| Adiuuat in duris aliquos praesentia rebus: | |
| obruit hoc absens uasta procella caput. | |
| Quis non horruerit tacitam quoque Caesaris iram? | 55 |
| Addita sunt poenis aspera uerba meis. | |
| Fit fuga temporibus leuior: proiectus in aequor | |
| Arcturum subii Pleiadumque minas. | |
| Saepe solent hiemem placidam sentire carinae: | |
| non Ithacae puppi saeuior unda fuit. | 60 |
| Recta fides comitum poterat mala nostra leuare: | |
| ditata est spoliis perfida turba meis. | |
| Mitius exilium faciunt loca: tristior ista | |
| terra sub ambobus non iacet ulla polis. | |
| Est aliquid patriis uicinum finibus esse: | 65 |
| ultima me tellus, ultimus orbis habet. | |
| Praestat et exulibus pacem tua laurea, Caesar: | |
| Pontica finitimo terra sub hoste iacet. | |
| Tempus in agrorum cultu consumere dulce est: | |
| non patitur uerti barbarus hostis humum. | 70 |
| Temperie caeli corpusque animusque iuuatur: | |
| frigore perpetuo Sarmatis ora riget. | |
| Est in aqua dulci non inuidiosa uoluptas: | |
| aequoreo bibitur cum sale mixta palus. | |
| Omnia deficiunt. Animus tamen omnia uincit; | 75 |
| ille etiam uires corpus habere facit. | |
| Sustineas ut onus, nitendum uertice pleno est | |
| aut, flecti neruos si patiere, cades. | |
| Spes quoque posse mora mitescere principis iram | |
| uiuere ne nolim deficiamque cauet. | 80 |
| Nec uos parua datis pauci solacia nobis, | |
| quorum spectata est per mala nostra fides. | |
| Coepta tene, quaeso, neque in aequore desere nauem | |
| meque simul serua iudiciumque tuum. |