COTTAE MAXIMO
Quam legis unde tibi mittatur epistula, quaeris? 3.5.1
  Hinc ubi caeruleis iungitur Hister aquis.
Vt regio dicta est, succurrere debet et auctor,
  laesus ab ingenio Naso poeta suo.
Qui tibi quam mallet praesens adferre salutem 5
  mittit ab hirsutis, Maxime Cotta, Getis.
Legimus, o iuuenis patrii non degener oris,
  dicta tibi pleno uerba diserta foro.
Quae quamquam lingua mihi sunt properante per horas
  lecta satis multas, pauca fuisse queror. 10
Plura sed haec feci relegendo saepe nec umquam
  non mihi quam primo grata fuere magis.
Cumque nihil totiens lecta e dulcedine perdant,
  uiribus illa suis, non nouitate placent.
Felices quibus haec ipso cognoscere in actu 15
  et tam facundo contigit ore frui!
Nam, quamquam sapor est adlata dulcis in unda,
  gratius ex ipso fonte bibuntur aquae.
Et magis adducto pomum decerpere ramo
  quam de caelata sumere lance iuuat. 20
At nisi peccassem, nisi me mea Musa fugasset,
  quod legi tua uox exhibuisset opus,
utque fui solitus, sedissem forsitan unus
  de centum iudex in tua uerba uiris,
maior et inplesset praecordia nostra uoluptas, 25
  cum traherer dictis adnueremque tuis.
Quem quoniam fatum patria uobisque relictis
  inter inhumanos maluit esse Getas,
quod licet, ut uidear tecum magis esse legendo,
  saepe, precor, studii pignora mitte tui 30
exemploque meo, nisi dedignaris id ipsum,
  utere, quod nobis rectius ipse dares.
Namque ego, qui perii iam pridem, Maxime, uobis,
  ingenio nitor non periisse meo.
Redde uicem, nec rara tui monimenta laboris 35
  accipiant nostrae grata futura manus.
Dic tamen, o iuuenis studiorum plene meorum,
  ecquid ab his ipsis admoneare mei.
Ecquid, ubi aut recitas factum modo carmen amicis
  aut, quod saepe soles, exigis ut recitent, 40
quaeror, ut interdum tua mens, oblita quid absit,
  nescioquid certe sentit abesse sui,
utque loqui multum de me praesente solebas,
  nunc quoque Nasonis nomen in ore tuo est?
Ipse quidem Getico peream uiolatus ab arcu 45
  —et sit periuri quam prope poena uides—,
te nisi momentis uideo paene omnibus absens!
  Gratia quod menti quolibet ire licet.
Hac ubi perueni nulli cernendus in Vrbem,
  saepe loquor tecum, saepe loquente fruor. 50
Tum mihi difficile est quam sit bene dicere quamque
  candida iudiciis illa sit hora meis.
Tum me, si qua fides, caelesti sede receptum
  cum fortunatis suspicor esse deis.
Rursus ubi huc redii, caelum superosque relinquo, 55
  a Styge nec longe Pontica distat humus.
Vnde ego si fato nitor prohibente reuerti,
  spem sine profectu, Maxime, tolle mihi.