AD AMICOS
Verba mihi desunt eadem tam saepe roganti 3.7.1
  iamque pudet uanas fine carere preces.
Taedia consimili fieri de carmine uobis,
  quidque petam, cunctos edidicisse reor.
Nostraque quid portet iam nostis epistula, quamuis 5
  charta sit a vinclis non labefacta suis.
Ergo mutetur scripti sententia nostri,
  ne totiens contra quam rapit amnis eam.
Quod bene de uobis speraui, ignoscite, amici:
  talia peccandi iam mihi finis erit. 10
Nec grauis uxori dicar, quae scilicet in me
  quam proba tam timida est experiensque parum.
Hoc quoque, Naso, feres, etenim peiora tulisti:
  iam tibi sentiri sarcina nulla potest.
Ductus ab armento taurus detrectet aratrum 15
  subtrahat et duro colla nouella iugo.
Nos, quibus adsuerit fatum crudeliter uti,
  ad mala iam pridem non sumus ulla rudes.
Venimus in Geticos fines: moriamur in illis,
  Parcaque ad extremum qua mea coepit eat! 20
Spem iuuat amplecti, quae non iuuat inrita semper,
  et, fieri cupias si qua, futura putes.
Proximus huic gradus est bene desperare salutem
  seque semel uera scire perisse fide.
Curando fieri quaedam maiora uidemus 25
  uulnera, quae melius non tetigisse fuit.
Mitius ille perit, subita qui mergitur unda,
  quam sua qui tumidis brachia iactat aquis.
Cur ego concepi Scythicis me posse carere
  finibus et terra prosperiore frui? 30
Cur aliquid de me speraui lenius umquam?
  An fortuna mihi sic mea nota fuit?
Torqueor en grauius repetitaque forma locorum
  exilium renouat triste recensque facit.
Est tamen utilius studium cessasse meorum 35
  quam, quas admorint, non ualuisse preces.
Magna quidem res est, quam non audetis, amici,
  sed si quis peteret, qui dare uellet erat.
Dummodo non nobis hoc Caesaris ira negarit,
  fortiter Euxinis inmoriemur aquis. 40